συνεχίζεται...
Κάποια στιγμή προσπάθησα να βρω ενα άλλο μέρος γι’ αυτήν επειδή ζούμε στο νοίκι και κάποιοι γείτονες είχαν αρχίσει να παραπονούνται για τις μυρωδιές... Δυστυχώς δεν βρήκα κανένα μέρος που να μου δίνει την αίσθηση ότι η Ελπίδα θα ήταν ασφαλής εκεί κι έτσι συνέχισε να ζει μαζί μας.
Ένα άλλο ζήτημα της φροντίδας της, για το οποίο δεν είχα ιδέα, ήταν η γραφειοκρατία... Νόμιζα πως όταν ερχόταν η ώρα που θα βρίσκαμε ένα σπίτι για κείνη, θα τη μεταφέραμε μ’ ένα φορτηγό. Σύντομα όμως έμαθα ότι με τα οικόσιτα ζώα και ειδικά με τις αγελάδες, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά! Λόγω κάποιων σοβαρών ασθενειών, οι αγελάδες εμπίπτουν σε αυστηρούς υγειονομικούς κανονισμούς. Όταν, λοιπόν, βρήκαμε τη Φάρμα Βρούβα κι εφόσον αυτή ήταν σ’ ένα νησί και η Ελπίδα θα έπρεπε να μεταφερθεί με πλοίο, ήταν προφανές ότι όλα έπρεπε να γίνουν απολύτως νομότυπα! Κι έτσι άρχισε η μάχη με την ελληνική γραφειοκρατία!
Πρώτα απ’ όλα έπρεπε να βγάλω ένα χαρτί που να λέει ότι την είχα βρει να περιπλανιέται και την πήρα σπίτι – κι έτσι έγινα η ιδιοκτήτριά της. (Ο γέρος που μου την πούλησε δεν είχε βέβαια χαρτιά, αφού οι κτηνοτρόφοι συχνά πουλούν ή ανταλλάσσουν ζώα παράνομα για μεγαλύτερο κέρδος). Ευτυχώς η γυναίκα του κτηνιάτρου μου εργαζόταν στη δημόσια κτηνιατρική υπηρεσία που είναι αρμόδια για θέματα οικόσιτων ζώων κι έτσι τα πράγματα έγιναν λιγάκι πιο εύκολα. Για να μεταφέρουμε την Ελπίδα, έπρεπε να πιστοποιήσουμε ότι είναι υγιής κι έχει κάνει όλα τα απαραίτητα εμβόλια. Αλλά το πρόβλημα ήταν ότι αυτά τα εμβόλια ήταν διαθέσιμα μόνο σε μεγάλες ποσότητες – επειδή χορηγούνταν ταυτόχρονα σε μεγάλο αριθμό ζώων – έπρεπε, λοιπόν, να περιμένω πότε κάποιος κτηνοτρόφος θα είχε «περίσσευμα» από τα ζώα του. Αυτό μας πήρε πάρα πολύ χρόνο. Επίσης πολύ χρόνο πήρε και η καραντίνα που χρειαζόταν για το τελευταίο εμβόλιο, αυτό της οζώδους δερματίτιδας, που κράτησε ένα μήνα. Η όλη γραφειοκρατική διαδικασία μας πήρε πάνω από τρεις μήνες.
Και μετά, εκεί που πίστευα ότι είχαμε τελειώσει, πληροφορήθηκα ότι η Ελπίδα μπορούσε να μεταφερθεί μόνο από ένα «νόμιμο μεταφορέα βοοειδών». Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να βρω κάποιον που μετέφερε ειδικά αγελάδες και είχε άδεια για μια ορισμένη χιλιομετρική απόσταση – πράγμα που δυσκόλευε πάρα πολύ την κατάσταση γιατί σήμαινε ότι έπρεπε να βρω κάποιον με μεγάλο φορτηγό από ένα κοντινό μέρος και με τι κόστος άραγε; Άρχισα τα τηλεφωνήματα αλλά μόνο ένας μεταφορέας συμφώνησε να πάρει την Ελπίδα ζητώντας «μόνο» 500 €! Αλλά υπήρχε κι άλλο πρόβλημα! Θα ερχόταν να πάρει την Ελπίδα όταν θα αναλάμβανε κάποια μεταφορά κοντά στο Βόλο. Αυτή η αναμονή κράτησε άλλον ένα μήνα!
Με τίποτα δεν ήθελα βέβαια να βάλω την Ελπίδα σε τόσο στρεσογόνες συνθήκες. Ο μεταφορέας μου είπε ξεκάθαρα ότι θα ερχόταν να πάρει την Ελπίδα, μετά θα έπαιρνε κι άλλες αγελάδες που προορίζονταν για σφαγή, θα τις πήγαινε όλες στα δημόσια σφαγεία κοντά στον Πειραιά και στη συνέχεια θα με συναντούσε στο λιμάνι όπου θα παίρναμε το πλοίο για την Αίγινα. Φοβόμουν ότι κάτι μπορούσε να πάει στραβά με αποτέλεσμα ακόμη και να καταλήξει κι η Ελπίδα στο σφαγείο! Πιστεύοντας, λοιπόν, ότι ίσως κατάφερνα να πείσω τις λιμενικές αρχές να κάνουν μια εξαίρεση για την Ελπίδα και να μας αφήσουν να τη μεταφέρουμε με ένα τρέιλερ για άλογα, ξεκίνησα τις απαραίτητες ενέργειες. Και τελικά τα κατάφερα. Πήρα το οκέι από τις λιμενικές αρχές καθώς και από την ακτοπλοϊκή εταιρία. Όταν όμως πήγα στη δημόσια κτηνιατρική υπηρεσία για να πάρω το βιβλιάριο υγείας της Ελπίδας, διαπίστωσα ότι η κτηνιατρική υπηρεσία του Πειραιά δεν συμφωνούσε και δεν επρόκειτο να δώσει άδεια για τη μεταφορά… Έγινα κομμάτια… Όχι μόνο γιατί είχα αγωνιστεί τόσο σκληρά ώς αυτό το σημείο αλλά και γιατί επιθυμούσα να μεταφερθεί η Ελπίδα σαν ζώο που έχει το δικαίωμα να ταξιδέψει με καλές συνθήκες και όχι σαν «εμπόρευμα». Ήθελα το ταξίδι αυτό να είναι συμβολικό. Να δείξει ότι μια αγελάδα μπορεί να έχει δικαιώματα σαν ζώο συντροφιάς, να δείξει πως τα πράγματα μπορούν ν’ αλλάξουν... αλλά, δυστυχώς, δεν τα κατάφερα... Για να μην τα πολυλογώ, κατέληξα λοιπόν να κανονίσω το ταξίδι με το «νόμιμο μεταφορέα βοοειδών». Ευτυχώς, αν και ήταν ο ίδιος κτηνοτρόφος και χασάπης, ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την Ελπίδα και τη φρόντισε πολύ καλά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς το καινούργιο της σπίτι. (Μιλώντας λίγο περισσότερο μαζί του έμαθα ότι ήξερε για το βηγκανισμό γιατί ο δάσκαλος που έκανε καράτε στην κόρη του ήταν βήγκαν και η κόρη του ενδιαφερόταν να γίνει κι εκείνη βήγκαν! Παραδέχτηκε ότι τα ζώα καταλαβαίνουν ότι πηγαίνουν για σφαγή και ότι αυτό δεν είναι ευχάριστο θέαμα. Αφού μετέφερε την Ελπίδα άρχισε να παρακολουθεί τη σελίδα της στο fb και προσφέρθηκε να κάνει κάποιες έρευνες σχετικά με τη στείρωσή της!)
Μου ήταν πολύ δύσκολο ν’ αφήσω την Ελπίδα στη Βρούβα... Τώρα όμως, 2 μήνες μετά, η Ελπίδα έχει απόλυτα προσαρμοστεί στο νέο της περιβάλλον... Και φυσικά έχει ήδη κάνει κι εκεί μερικές ζημιές! Έσπασε τον ξύλινο φράχτη της, μπήκε στο δωμάτιο ενός από τους εθελοντές και το έκανε άνω κάτω! Μια άλλη φορά προσπάθησε να φάει το σανό μιας ηλικιωμένης γαϊδουρίτσας με αποτέλεσμα να εισπράξει μια κλωτσιά στο κεφάλι – ευτυχώς όχι πολύ δυνατή! Ο άνθρωπος που τη φροντίζει ξέρει πολλά για τις αγελάδες γιατί η οικογένειά του είχε αγελάδες κι αυτός μεγάλωσε φροντίζοντάς τες. Λέει πως με μόνη εξαίρεση μία άλλη αγελάδα που ήξερε, η Ελπίδα είναι η πιο έξυπνη και η πιο άτακτη αγελάδα που έχει ποτέ συναντήσει!
Το θέμα είναι πως η Ελπίδα δεν διαφέρει από οποιοδήποτε ζώο συντροφιάς. Είναι έξυπνη – συνήθισε το καινούργιο της όνομα μέσα σε δυο μέρες μόνο, έμαθε ν’ ανοίγει βρύσες και πόρτες με τη γλώσσα της, ζητούσε περισσότερο φαΐ ή παιχνίδι. Είναι πολύ λυπηρό να κάνουμε τέτοιες διακρίσεις μεταξύ των ζώων.
Είναι η πρώτη αγελάδα που διασώθηκε στην Ελλαδα. Ελπίζω πραγματικά η ιστορία της να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους ώστε ν’ αρχίσουν να βλέπουν τα οικόσιτα ζώα κάτω από ένα νέο πρίσμα. Κι αφού την επισκεφθούν, θα καταλάβουν πως όλα τα ζώα είναι ίσα – κι επίσης ίσα μ’ εμάς!
Συγχωρέστε με γι’ αυτό το μεγάλο κείμενο... είναι μόνο μια περίληψη όλων όσων έζησα μαζί της. Αν έχετε τυχόν ερωτήσεις, θα σας δώσω ευχαρίστως περισσότερες πληροφορίες! Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον που της δείξατε!