top of page
Aimee Ansari

Αποχαιρετισμός στο Ρίνγκο – τον παππού της τρίτης περίφραξης


Ο φίλος μου ο Ρίνγκο πέθανε πριν τρεις μέρες. Ο θάνατός του δεν ήταν απρόσμενος – ήταν άρρωστος από τότε που τον γνώρισα. Έλειπα όμως σε κάποιο επαγγελματικό ταξίδι και μόλις σήμερα το έμαθα.


Νιώθω θλίψη.


Ο Ρίνγκο ήταν γέρος. Κατά κάποιον τρόπο μάλιστα εκπλήσσομαι που έζησε τόσο πολύ. Τη χρονιά που μας πέρασε είχε ένα σωρό προβλήματα υγείας. Έπαιρνε καθημερινά φάρμακα και ακολουθούσε ειδική διατροφή. Τα πίσω πόδια του δεν τον πολυβοηθούσαν πια, δεν είχε την παλιότερή του ευλιγισία. Την τελευταία φορά που τον είδα – πριν μια βδομάδα – είχε αδυνατίσει πολύ.

Αλλά ο Ρίνγκο ήταν ο «μεγάλος» στην περίφραξη των κουταβιών. Φρόντιζε να παίζουν όλοι σωστά, γάβγιζε τα κουτάβια όταν άρχιζαν να έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, έβαζε στη θέση τους τους εφήβους όταν έχαναν τον έλεγχο και διατηρούσε την τάξη στην περίφραξη.

Ήταν ο μόνος σκύλος που είχε το δικαίωμα να βγαίνει έξω χωρίς λουρί. Φορούσε το κουδουνάκι του, ώστε να ξέρω πάντα πού βρισκόταν. Κι έβγαινε πάντα έξω με την πρώτη ομάδα. Ήταν περήφανος γι’ αυτή την αναγνώριση της ωριμότητας και της υπεροχής του. Από τη στιγμή που αυτό καθιερώθηκε, ο Ρίνγκο έπρεπε ΠΑΝΤΑ να βγαίνει με την πρώτη ομάδα και να φορά το κουδουνάκι του. Κανείς άλλος δεν επιτρεπόταν να το φορέσει.


Αυτό που του άρεσε περισσότερο ήταν να πηγαίνει βόλτα μαζί με τα κουτάβια. Τα κουτάβια δεν περπατούν ακριβώς, χοροπηδούν εδώ κι εκεί. Κι ο Ρίνγκο,ηλικιωμένος και πιο αργός στις κινήσεις του, τριγυρνούσε μαζί τους και το καταδιασκέδαζε να παριστάνει πως είναι και πάλι κουτάβι.


Σας είπα ότι ο Ρίνγκο ήταν μεγάλος σαν άλογο; Υπερβάλλω λίγο αλλά ήταν πραγματικά μεγάλος σκύλος. Όταν έμπαινα στην περίφραξη, τα άλλα σκυλιά ορμούσαν όλα πάνω μου και σπρώχνονταν μεταξύ τους ποιο θα πρωτοπάρει μια λιχουδιά ή ένα χάδι στο κεφάλι. Ο Ρίνγκο δεν έχανε την αξιοπρέπειά του. Έμενε ατάραχος μέχρι να τον πλησιάσω. Και τότε ακουμπούσε πάνω μου (ήταν καλή γυμναστική να προσπαθώ να σταθώ όρθια με όλο το βάρος του Ρίνγκο να σπρώχνει τα πόδια μου), έβαζε το κεφάλι του στο στομάχι μου και με κοίταζε με μισόκλειστα μάτια, ενώ τον χάιδευα. Η έκφρασή του μου έλεγε ότι του άρεσε να τον προσέχουν και να τον αγαπούν.


Σε μια από τις πρώτες βόλτες μας πήρα το Ρίνγκο μαζί με τη Μόκα. Η Μόκα, που έχει πλέον υιοθετηθεί, είχε το μέγεθος μιας ψωμιέρας. Του Ρίνγκο του άρεσε να τρέχει πίσω της κι εκείνη έκανε κύκλους γύρω του, πέρνουσε ανάμεσα απ’ τα πόδια του, κάτω απ’ την κοιλιά του, το καταδιασκέδαζε. Κι ύστερα έφευγαν παρέα. Καμιά φορά ο Ρίνγκο ξεχνούσε πού ήταν και τα γέρικα αυτιά του δεν με άκουγαν που τον φώναζα. Η Μόκα έστηνε αυτί ν’ ακούσει το κουδούνι του κι έτρεχε να τον φέρει πίσω. Κι ο Ρίνγκο ερχόταν καλπάζοντας, χαμογελώντας αθώα και ζητώντας μια λιχουδιά (που πάντα του την έδινα).


Ο Ρίνγκο θα μου λείψει πολύ γιατί ήταν φίλος μου. Δεν ήταν ένα κουτάβι που χρειάζεται εκπαίδευση και προσοχή. Ο Ρίνγκο ήταν σύντροφός μου, ήταν ο σοφός παλιός μου φίλος που με πρόσεχε και ήξερε ότι τον πρόσεχα.


Είμαι σίγουρη πως θα είναι πιο ευτυχισμένος τώρα – πέθανε ήρεμα κουλουριασμένος σε μια γωνιά. Ο πόνος και όλα όσα του υπενθύμιζαν ότι ήταν γέρος έχουν φύγει πια. Αλλά εκείνος θα ζεί πάντα στη μνήμη μου, φυλαγμένος σ’ αυτό το ιδιαίτερο μέρος όπου κρατώ όλα τα ιδιαίτερα πλάσματα που είχα την τύχη να γνωρίσω. Θα τον σκέφτομαι συχνά και θα μου λείπει τόσο.


bottom of page