top of page
Κωσταντινα

Η ιστορία της Ελπίδας (Μέρος 1)


Η Ελπίδα αποδείχτηκε τελικά ότι ήταν πολύ τυχερό κορίτσι γιατί όλες οι συγκυρίες συνέπεσαν έτσι ώστε να μάθω γι’ αυτήν! Μέσα από το facebook συνάντησα τυχαία μια κοπέλα που ήθελε να πάρει μέρος στη συνάντηση μιας ομάδας του fb, τους Vegan Larissa, σε μια γειτονική πόλη. Συναντηθήκαμε, λοιπόν, και μου ανέφερε ότι δίπλα στο σπίτι που νοίκιαζε, ο ιδιοκτήτης της είχε πολλά οικόσιτα ζώα, ότι λόγω της ηλικίας του και του κόστους τους δεν μπορούσε πια να τα συντηρεί και είχε ήδη αρχίσει να τα ξεφορτώνεται ένα ένα σφάζοντάς τα για το κρέας τους... Είχε ήδη σφάξει ένα γουρούνι την περασμένη βδομάδα και τώρα ήταν η σειρά της Ελπίδας. Μετά από αυτήν θα πουλούσε ή θα σκότωνε δυο ελάφια. Μόλις το έμαθα, αναστατώθηκα πολύ κι από τη στιγμή που είδα «προσωπικά» την αγελάδα, άρχισα να σκέφτ


ομαι τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να σωθούν τα υπόλοιπα ζώα. Δυστυχώς στην περίπτωση της Ελπίδας είχα μόνο 3-4 μέρες μέχρι τη μέρα που ο ιδιοκτήτης της είχε προγραμματίσει να τη σφάξει και να πουλήσει το κρέας της. Η ιδέα να ξεκινήσω μια σελίδα στο fb με σκοπό να μαζέψω τα χρήματα που χρειάζονταν για να την αγοράσω ήταν ίσως παρατραβηγμένη, αλλά δεν είχα τίποτα να χάσω... Ύστερα θα μπορούσα να την κρατήσω στην αυλή μας, αφού το σπίτι που νοικιάζουμε έχει πολύ ελεύθερο χώρο γύρω γύρω – γι’ αυτό και το νοικιάσαμε, για να μπορούμε να φροντίζουμε τα αδέσποτα. Αν όλα πήγαιναν καλά, θα έψαχνα ένα καταλληλότερο χώρο γι’ αυτήν – εν ανάγκη θα νοίκιαζα έναν....


Όσον αφορά τα ελάφια, επικοινώνησα με τη δασική υπηρεσία και διαμαρτυρήθηκα ότι είναι παράνομο να έχει κανείς στην κατοχή του αυτό το είδος ελαφιού. (Μερικές βδομάδες αργότερα έμαθα ότι τα ελάφια κατασχέθηκαν και ο ιδιοκτήτης τους αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμο από 3000 ώς 5000 ευρώ!)


Έφτιαξα, λοιπόν, τη σελίδα ελπίζοντας ότι θα κατάφερνα να συγκεντρώσω εγκαίρως τα χρήματα. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν εκπληκτική! Ήταν τόσο άμεση που καταφέραμε να μαζέψουμε ολόκληρο το ποσό σε τέσσερις μόλις μέρες. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα... δεν είχα το χρόνο να συνειδητοποιήσω τι θα είχα να αντιμετωπίσω από κει κι ύστερα! Δεν είχα καμιά εμπειρία από οικόσιτα ζώα, στην ουσία ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα αγελάδα «προσωπικά»! Προσπάθησα να πάρω πληροφορίες από τα καταστήματα τροφών για οικόσιτα ζώα ακόμη και από κτηνοτρόφους. Έμαθα έτσι μερικά πράγματα για τη διατροφή και τις συνήθειες των αγελάδων. Της αγόρασα σανό, ξεραμένο τριφύλλι κι ένα ειδικό μείγμα από σπασμένο καλαμπόκι, σόγια, βιταμίνες και ιχνοστοιχεία.


Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να δέσω ή να περιορίσω την Ελπίδα... Αλλά μέσα σε λίγες μέρες ανακάλυψα ότι οι αγελάδες είναι ζωηρά πλάσματα, γεμάτα περιέργεια για το κάθε τι! Αυτό σήμαινε πολλές ζημιές.... δυστυχώς! Η Ελπίδα έφαγε όλα μας τα λουλούδια, «καθάρισε» τα αμπέλια και κάθε κλαδί ελιάς που μπορούσε να φτάσει... Μάσησε και κατέστρεψε πλαστικούς φράχτες, λάστιχα ποτίσματος και τέντες... Έσπασε ακόμη και μια βρύση που υπήρχε έξω γιατί είχε μάθει να την ανοίγει με τη γλώσσα της ώστε να απολαμβάνει το φρέσκο νεράκι. Έφαγε και το καλώδιο της κεραίας μας! Για να μην πούμε τις άλλες ζημιές που έκανε τρίβοντας παντού το κεφάλι της, προσπαθώντας μάλλον να ανακουφιστεί από τη φαγούρα που της προκαλούσαν τα κέρατά της που μεγάλωναν! (Τελικά έσπασε το ένα!). Μ’ ένα τόσο μεγάλο ζώο ακόμη και τα πιο απλά πράγματα γίνονταν πολύπλοκα!


Μια από τις μεγάλες δυσκολίες ήταν φυσικά το καθημερινό καθάρισμα. Αφού η Ελπίδα δεν ήταν περιορισμένη σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο, βρίσκαμε «τούρτες» κυριολεκτικά έξω από την πόρτα μας! Και μάλιστα ειδικά έξω από την πόρτα μας γιατί, όπως και οι σκύλοι και οι γάτες μας, η Ελπίδα περνούσε τον περισσότερο χρόνο της εκεί όπου μας έβλεπε περισσότερο. Μας περίμενε πάντα είτε έξω από την μπροστινή πόρτα είτε κάτω από το μπαλκόνι μας. Κάποιες φορές η κατάσταση ήταν μάλλον τραγική όσον αφορά το θέμα της υγιεινής!


Μια και ήταν χειμώνας – η Ελπίδα ήρθε να μείνει μαζί μας στα τέλη του Νοέμβρη του 2017 – της φτιάξαμε ένα σταύλο. Που επίσης χρειαζόταν καθημερινό καθάρισμα. Η καθημερινή μας ρουτίνα είχε ως εξής: Σηκωνόμασταν στις 6:30 για να τη βγάλουμε από το σταύλο της και να την ταΐσουμε, καθαρίζαμε το χώρο της και την αυλή μας, την ξαναταΐζαμε το μεσημέρι και το απόγευμα και κατά τη δύση του ήλιου τη βάζαμε στο σταύλο δελεάζοντάς την με καρότα. Στην αρχή τρελλαινόταν γι αυτά!


Η συγκατοίκηση απαιτούσε συμβιβασμούς κι από τις δυο πλευρές... Στην αρχή έπρεπε να κρατώ τα σκυλιά μας κλεισμένα γιατί έβλεπαν την Ελπίδα σαν εισβολέα και τη γάβγιζαν τρομάζοντάς την. Ευτυχώς τους πήρε μόνο μια βδομάδα να τη συνηθίσουν... μετά έπρεπε να βρώ τρόπους να τα κρατώ μακριά από τον καρπό της που όπως διαπίστωσα τον έβρισκαν νοστιμότατο!


Αλλά η ίδια η συγκατοίκηση πρόσφερε τόσα πολλά σε μένα και την οικογένειά μου! Νωρίς το πρωί η Ελπίδα άρχιζε ένα ξέφρενο τρεχαλητό από τη μια άκρη της αυλής στην άλλη και μας σκουντούσε με το κεφάλι της προσκαλώντας μας να παίξουμε μαζί της – πράγμα όχι και τόσο απλό αν λάβουμε υπόψη το μέγεθος και τη δύναμη της που δεν φαινόταν καν να αντιλαμβάνεται! Το μεσημέρι μηρύκαζε κάτω απ’ τον ήλιο κι όταν ζεταινόταν έμπαινε στο σταύλο της. Καμιά φορά έπαιζε με τα σκυλιά και συχνά της άρεσε να ξαπλώνει δίπλα τους. Τη νύχτα, αφού σταματήσαμε να προσπαθούμε να τη βάλουμε στο σταύλο γιατί μας έκανε σαφές ότι δεν ήθελε να περνάει πια εκεί τη νύχτα της, άραζε κάτω από μια συγκεκριμένη ελιά κοντά στο μπαλκόνι μας και μηρύκαζε.

Το πρωί τη βρίσκαμε σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο του κτήματος απ’ όπου είχε θέα όλο το Βόλο! Της άρεσε να παίζει με το τρεχούμενο νερό με τη γλώσσα της και είχε μάθει ακόμα και να ανοίγει την πόρτα της αποθήκης! Έφτανε να την κοιτάξεις στα μάτια για να καταλάβεις τι ήθελε... φαΐ...χάδια ή απλώς παρέα. Αυτό όμως που ανακάλυψα ήταν κάτι που ο καθένας θα έπρεπε να ξέρει. Πέρα από το γεγονός ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να εκμεταλλευόμαστε κανένα ζώο, η Ελπίδα πραγματικά δεν διέφερε καθόλου από ένα σκύλο!


συνεχιζεται...





Comments


bottom of page